Ռուբէն Թարումեան

From fairest creatures we desire increase,

That thereby beauty's Rose might never die,

But as the riper should by time decease,

His tender heir might bear his memory:

But thou, contracted to thine own bright eyes,

Feed'st thy light's flame with self-substantial fuel,

Making a famine where abundance lies,

Thyself thy foe, to thy sweet self too cruel.

Thou that art now the world's fresh ornament

And only herald to the gaudy spring,

Within thine own bud buriest thy content,

And, tender churl, mak'st waste in niggarding:

Pity the world, or else this glutton be,

To eat the world's due, by the grave and thee.

Տենչում ենք բերք չքնաղ էակներից,
Որ չմեռնի կյանքի գեղեցկությունը,
Իսկ երբ թոշնի հասունը նրանցից
Ժառանգն իր նուրբ պահի հիշողությունը․
Բայց դու լույս աչքերիդ հետ նշանված,
Քո էության բոցով քեզ հրկիզում ես,
Այնտեղ, ուր լիություն է՝ սով սփռած․
Քո քաղցր անձի բիրտ թշնամին հենց դու ես։
Դու, որ այսօր պերճանքն ես աշխարհի
Եւ գույնզգույն գարնան ավետաբերը,
Թաղում ես քեզ քո բողբոջում բերրի
Եւ, գիրգ ժլատ, մսխում ես շնորհքներդ։

Խղճա աշխարհը․ կամ անկուշտ եղիր,
Եւ կեր շիրմիդ հետ բերքը աշխարհի։

When forty Winters shall besiege thy brow,
And dig deep trenches in thy beauty's field,
Thy youth's proud livery so gazed on now
Will be a tottered weed of small worth held:
Then being asked where all thy beauty lies,
Where all the treasure of thy lusty days,
To say within thine own deep-sunken eyes
Were an all-eating shame, and thriftless praise.
How much more praise deserved thy beauty's use,
If thou couldst answer, 'This fair child of mine
Shall sum my count, and make my old excuse',
Proving his beauty by succession thine.

This were to be new made when thou art old,
And see thy blood warm when thou feel'st it cold.

Երբ կգերեն քառսուն Ձմեռ ճակատդ
Եւ հանդը գեղության քո կակոսեն,
Կյանքիդ գարնան հպարտ քո հանդերձանքդ
Մի անարժեք քուրձի կվերածեն․
Այդժամ, թե հարց տան, ո՞ւր է գեղությունդ,
Գանձերն ամեն՝ ծաղկուն քո օրերի,
Ասելը՝ փոս ընկած աչաց խորքում է,
Խայթող ամոթ, սին գովք լոկ կլինի։
Ի՜նչ լավ կարտահայտվեր խոհեմությունդ,
Թե ասեի՛ր․ «Զավակս այս չքնագեղ
Իմ ծերության օրվա արդարացումն է»,
Որ քո պերճանքը նա է ժառանգել։

Եւ թարմ ես դու ժամին քո ծերության
Եւ զգում ես տաք արյուն, երբ սառն է այն։

Look in thy glass and tell the face thou viewest,
Now is the time that face should form another,
Whose fresh repair if now thou not renewest,
Thou dost beguile the world, unbless some mother.
For where is she so fair whose uneared womb
Disdains the tillage of thy husbandry?
Or who is he so fond will be the tomb
Of his self-love to stop posterity?
Thou art thy mother's glass, and she in thee
Calls back the lovely April of her prime;
So thou through windows of thine age shalt see,
Despite of wrinkles, this thy golden time.

But if thou live rememb'red not to be,
Die single, and thine image dies with thee.

Ասա դեմքին, որ հայելում տեսնում ես,
Եկել է ժամ կերտել այն նոր մարմնում,
Իսկ այլապես՝ աշխարհն արհամարհում ես,
Ինչ-որ մի մոր ես դու դժբախտացնում։
Եւ ո՞ւր է նե, ում անաղարտ ալուցքը
Քո հերկագործությունը չվերցնի։
Կամ ո՞վ է նա, ում եսասեր մոլուցքը
Անմիտ դարձնի՝ սերունդը կասեցնի։
Դու հայելին ես մորդ ու քեզնով
Նա իր կյանքի Ապրիլն է հետ դարձնում․
Եւ դու կնճռոտ տարիներիդ միջով,
Քեզ կտեսնես ոսկի այս օրերում։

Բայց թե կապրես, որ չհիշվես հավետ,
Մեռի՛ր մենակ, պատկերն էլ քո քեզ հետ։

Unthrifty loveliness, why dost thou spend
Upon thyself thy beauty's legacy?
Nature's bequest gives nothing, but doth lend,
And being frank she lends to those are free:
Then, beauteous niggard, why dost thou abuse
The bounteous largess given thee to give?
Profitless usurer, why dost thou use
So great a sum of sums, yet canst not live?
For having traffic with thyself alone,
Thou of thyself thy sweet self dost deceive:
Then how, when nature calls thee to be gone,
What acceptable Audit canst thou leave?

Thy unused beauty must be tombed with thee,
Which used lives th'executor to be.

Սիրուն շռայլ, ինչո՞ւ ես դու ծախսում
Վրադ՝ քեզ ժառանգված գեղեցկությունը․
Ոչ զերդ նվեր․ պարտքով է այն հանձնում,
Ազատներին առատն Բնությունը․
Ինչո՞ւ ես չարարկում, չքնաղ ժլատ,
Մի գանձ, որ պետք է դեռ վերադարձնել։
Ինչո՞ւ ես, անօգուտ ծախսում անդարդ
Հսկա գումար, բայց չես կարող ապրել։
Գործարքներով, կնքվող միայն քեզ հետ,
Անուշ էակ, խաբում ես ինքդ քեզ․
Երբ Բնության կոչով մեկնես հավետ,
Այդ ի՞նչ հաշվեկշիռ պիտի թողնես։

Քեզ հետ գեղեցկությունդ կթաղվի,
Մինչ ներդրված՝ շահույթ դեռ կբերի։

Those hours that with gentle work did frame
The lovely gaze where every eye doth dwell
Will play the tyrants to the very same,
And that unfair which fairly doth excel;
For never-resting time leads summer on
To hideous winter and confounds him there,
Sap checked with frost and lusty leaves quite gone,
Beauty o'ersnowed and bareness every where:
Then were not summer's distillation left
A liquid prisoner pent in walls of glass,
Beauty's effect with beauty were bereft,
Nor it nor no remembrance what it was.

But flowers distilled, though they with winter meet,
Leese but their show; their substance still lives sweet.

Ժամերն, որ կերտեցին նուրբ հմտությամբ
Չքնաղ կերպար, որին հանգում է աչքը,
Բիրտ կլինեն դրա հենց նկատմամբ
Կայլանդակեն այդ կատարյալ կերտվածքը,
Քանզի ամռան ամեն մի ակնթարթը
Տանում է դեպ ձմեռ ու կործանում․
Սառչում է հյութն, անկում փարթամ սաղարթը,
Պերճանքն անցնում է, ձյունածածկ լինում․
Թե սրվակում դու չես պահել, նմուշը՝
Հեղուկ գերին՝ նուրբ թուրմը ամառվա,
Անցել են գեղությունն ու իր կենսուժը,
Նրա մասին գեթ հուշ էլ չի մնա։

Սակայն ծաղկին, թեկուզեւ ցուրտ տանի,
Իր թուրմն անուշ ողջ բույրը կպահի։

Then let not winter's ragged hand deface
In thee thy summer ere thou be distilled:
Make sweet some vial; treasure thou some place
With beauty's treasure ere it be self-killed:
That use is not forbidden usury
Which happies those that pay the willing loan;
That's for thyself to breed another thee,
Or ten times happier be it ten for one;
Ten times thyself were happier than thou art,
If ten of thine ten times refigured thee:
Then what could death do if thou shouldst depart,
Leaving thee living in posterity?

Be not self-willed, for thou art much too fair
To be death's conquest and make worms thine heir.

Մի՛ թող ձմռան բիրտ ձեռքը այլայլի
Քո մեջ ամառդ, մինչ քեզ չես թորել․
Մեղրի՛ր՝ հյութովդ անոթ մի տենչալի,
Քանի դեռ ինքն այն չի ոչնչացվել։
Վաշխառություն դա պետք չէ համարել․
Երջանկացնում է դա իր ներդրողին,
Կարող ես քեզ կրկին վերաստեղծել,
Շահութաբերությամբ․ տասով՝ մեկին։
Տասնապատիկ բախտով քեզ կրկնել,
Դեռ իրենցով էլ տասնապատկվեիր՝
Էլ ի՞նչ կարող էր մահն այդժամ անել,
Թե քո ժառանգներում դու մնայիր։

Մի՛ համառիր․ դու շատ ես սքանչատես,
Որ որդերին՝ մահվամբ քեզ կտակես։

Lo in the orient when the gracious light
Lifts up his burning head, each under eye
Doth homage to his new-appearing sight,
Serving with looks his sacred majesty;
And having climbed the steep-up heavenly hill,
Resembling strong youth in his middle age,
Yet mortal looks adore his beauty still,
Attending on his golden pilgrimage:
But when from highmost pitch, with weary car,
Like feeble age he reeleth from the day,
The eyes (fore duteous) now converted are
From his low tract and look another way:

So thou, thyself outgoing in thy noon,
Unlooked on diest unless thou get a son.

Երբ լուսատուն բարի՝ արեւելքում
Հանում է վեր գլուխը իր այրվող
Տե՜ս, թե նրան ինչպես են հետեւում,
Աչքերը ամենքի՝ երկրպագող․
Երբ նա երկնի բլուրն է մագլցում,
Որպես ամուր հասուն երիտասարդ,
Մարդիկ դեռ հիանում են ու հրճվում,
Ոսկի արշավն իր դիտելով անթարթ․
Բայց երբ հոգնած կառքով վեհ գագաթից
Նա ճոճվելով թողնում է օրն արդեն,
Նրա ուղու այս ցածրագույն մասից
Աչքերն (այդքա՜ն հրճված) շրջվում են դեն․

Այդպես եւ դու, քո կեսօրին հասած,
Անտես կանցնես, ժառանգ քեզ չթողած։

Music to hear, why hear'st thou music sadly?
Sweets with sweets war not, joy delights in joy:
Why lov'st thou that which thou receiv'st not gladly,
Or else receiv'st with pleasure thine annoy?
If the true concord of well-tuned sounds,
By unions married, do offend thine ear,
They do but sweetly chide thee, who confounds
In singleness the parts that thou shouldst bear;
Mark how one string, sweet husband to another,
Strikes each in each by mutual ordering;
Resembling sire, and child, and happy mother,
Who all in one, one pleasing note do sing;

Whose speechless song being many, seeming one,
Sings this to thee, 'Thou single wilt prove none.'

Դու՝ ինքդ երգ՝ ինչո՞ւ երգից տխուր ես։
Չէ՞ որ քաղցրի հետ քաղցրը հաշտ է, տե՛ս,
Ինչո՞ւ ես ա´յն սիրում, ինչ քեզ անդուր է,
Կամ ընդունում ես, ինչ տհաճ է քեզ։
Դաշնույթը ճիշտ լարված հնչյուններով իր
Հաշտ միությամբ զազիր է ականջիդ,
Զի քեզ դիմում է նուրբ կշտամբանքով, միշտ՝
Քո գորշ մենակության համար անմիտ։
Նայի՛ր, լարերն այս, որ կազմում են շարը,
Հարում են մեկմեկու հստակ կարգում,
Ասես կազմում այդ հայրն, որդին ու մայրը,
Միասնությամբ մեկ երգ են կատարում։

Այդ երգն անխոսք, հուշում է միտք միակ,
Քեզ երգելով․ «Ոչինչ ես միայնակ»։

Is it for fear to wet a widow's eye
That thou consum'st thyself in single life?
Ah! if thou issueless shalt hap to die,
The world will wail thee like a makeless wife;
The world will be thy widow and still weep,
That thou no form of thee hast left behind,
When every private widow well may keep,
By children's eyes, her husband's shape in mind:
Look what an unthrift in the world doth spend
Shifts but his place, for still the world enjoys it,
But beauty's waste hath in the world an end,
And kept unused the user so destroys it:

No love toward others in that bosom sits
That on himself such murd'rous shame commits.

Արդյո՞ք այրու աչք թրջելու վախից ես
Սպառում դու քեզ կյանքովդ ամուրի։
Ա՜հ, թե անզարմ գնաս դու աշխարհից այս,
Աշխարհը կողբա ինչպես այրի․
Աշխարհը կողբա որ քեզ կորցնում է,
Որ չմնաց կերպարդ քո որդում,
Մինչ հասարակ ամեն այրի պահում է,
Կերպարը ամուսնու՝ զավակներում։
Տե՛ս, մսխողի ծախսածը աշխարհում,
Փոխում է տեղը սոսկ, սակայն մնում է․
Իսկ վատնված պերճանքը չի փրկվում․
Չօգտագործված՝ իսպառ ոչնչանում է։

Այլոց հանդեպ չունի սեր իր սրտում,
Ով ինքն իր դեմ ոճիր է կատարում։

For shame deny that thou bear'st love to any,
Who for thyself art so improvident.
Grant, if thou wilt, thou art beloved of many,
But that thou none lov'st is most evident;
For thou art so possess'd with murd'rous hate,
That 'gainst thyself thou stick'st not to conspire,
Seeking that beauteous roof to ruinate
Which to repair should be thy chief desire:
O change thy thought, that I may change my mind!
Shall hate be fairer lodged than gentle love?
Be as thy presence is, gracious and kind,
Or to thyself at least kind-hearted prove:

Make thee another self, for love of me,
That beauty still may live in thine or thee.

Ամոթ․ չասես, թե դու մեկին սիրում ես․
Այնքա՜ն անմիտ ես քո հանդեպ վարվում։
Լավ, ընդունենք, շատերը քեզ սիրում են,
Բայց, ակներեւ է․ ինքդ չես սիրում․
Քանզի քեզ համակած ատելությունը,
Դրդում է, որ դու ինքդ քեզ դավես,
Խարխլելով չքնաղ այն շինությունը,
Որն անհապաղ պիտի դու նորոգես․
Փոխի՛ր մտքերդ, որ փոխեմ կարծիքս։
Թող տանդ ոչ թե դավ, այլ սեր ապրի։
Եղիր քնքուշ, ինչպես որ գեղեցիկ ես,
Կամ գոնե քո հանդեպ եղիր բարի․

Կերտի´ր քեզ պես մեկին, դու իմ սիրույն,
Որ միշտ ապրի պերճանքը քո ուրույն։

As fast as thou shalt wane, so fast thou grow'st
In one of thine, from that which thou departest,
And that fresh blood which youngly thou bestow'st
Thou mayst call thine, when thou from youth convertest:
Herein lives wisdom, beauty, and increase,
Without this, folly, age, and cold decay:
If all were minded so, the times should cease,
And threescore year would make the world away.
Let those whom Nature hath not made for store,
Harsh, featureless, and rude, barrenly perish:
Look whom she best endowed she gave the more;
Which bounteous gift thou shouldst in bounty cherish:

She carved thee for her seal, and meant thereby,
Thou shouldst print more, not let that copy die.

Որքան մաշվում, նույնքան արագ աճում ես
Այն էակում, ում հայրը կդառնաս,
Եւ թարմ արյունը, որը ընծայում ես
Դու քոնը կկոչես, երբ ծերանաս․
Ահա հանճարը, պերճությունն ու աճը,
Առանց դրա՝ անմիտ, ծեր, ցուրտ թոշնում․
Առանց դրա աշխարհն ու ժամանակը,
Կվերանան երեք քսանամյակում։
Էակն այն ով հաճո չէ Բնությանը՝
Տգեղ, կոպիտ՝ անզարմ կհեռանա․
Իսկ քեզ առատությամբ տրվածն այնքան է,
Որ այդ շռայլ ընծան պիտ բազմանա․

Նա փորագրել է քեզ կնիք որպես,
Որ ինքդ քեզ տպես, այլ ոչ մեռնես։

When I do count the clock that tells the time,
And see the brave day sunk in hideous night,
When I behold the violet past prime,
And sable curls all silvered o'er with white,
When lofty trees I see barren of leaves,
Which erst from heat did canopy the herd,
And summer's green all girded up in sheaves
Borne on the bier with white and bristly beard:
Then of thy beauty do I question make
That thou among the wastes of time must go,
Since sweets and beauties do themselves forsake,
And die as fast as they see others grow,

And nothing 'gainst Time's scythe can make defence
Save breed to brave him when he takes thee hence.

Երբ որ անցնող ժամերն եմ ես հաշվում,
Տեսնում․ քաջ օրն ընկնում է գարշ գիշեր,
Երբ որ թոշնած մանուշ եմ նկատում,
Եւ սամույրե՝ ձյունին տված վարսեր,
Երբ որ տեսնում եմ անտերեւ ծառեր,
Որոնց ստվերում շոգից փրկվում էր հոտը,
Եւ սայլերին՝ ճերմամորուս խուրձեր`
Որ դեռ երեկ ամռան կանաչ թարմ խոտն էր․
Քո գեղության մասին անվերջ խորհում եմ․
Որ ժամանակն այն նույնպես կջնջի,
Քանզի ամեն պերճանք մի օր մեռնում է,
Եւ նորերին ճամփան իր կզիջի։

Ժամանակի հունձից դու չես փախչի․
Իր հետ սերունդդ լոկ կմարտնչի։

O that you were your self! but, love, you are
No longer yours than you yourself here live;
Against this coming end you should prepare,
And your sweet semblance to some other give:
So should that beauty which you hold in lease
Find no determination; then you were
Your self again after yourself's decease,
When your sweet issue your sweet form should bear.
Who lets so fair a house fall to decay,
Which husbandry in honour might uphold
Against the stormy gusts of winter's day
And barren rage of death's eternal cold?

O, none but unthrifts: dear my love, you know
You had a Father, let your Son say so.

Ո՜հ, թե դուք ձերը լինեիք։ Բայց սեր, դուք
Մնում եք ձերը լոկ, քանի դեռ կաք․
Գալիք վերջին պիտի պատրաստ լինեք ու
Ձեր տեսքն անուշ մեկ ուրիշին դուք տաք․
Պիտի պերճանքը, որ ձեզ ընծայված է
Ընդմիշտ մնա․ եւ ձերը կլինեք
Հետո, կրկին, երբ մահանաք, միայն թե
Անուշ որդուն կերպարը ձեր հանձնեք։
Ո՞վ կթողնի, կորչի չքնաղ այն տունը,
Որ խնամված՝ կարող է ետ մղել
Ձմռան օրվա նենգ հողմերի ճնշումն ու
Մահվան անանց ցրտին դիմակայել։

Մսխողը լոկ․ գիտե՛ք իմ սեր անգին,
Ունեիք Հայր, թող նույնն ասի Որդին։

Not from the stars do I my judgement pluck,
And yet methinks I have astronomy,
But not to tell of good or evil luck,
Of plagues, of dearths, or seasons' quality;
Nor can I fortune to brief minutes tell,
Pointing to each his thunder, rain and wind,
Or say with princes if it shall go well
By oft predict that I in heaven find:
But from thine eyes my knowledge I derive,
And, constant stars, in them I read such art
As truth and beauty shall together thrive
If from thy self to store thou wouldst convert:

Or else of thee this I prognosticate,
Thy end is truth's and beauty's doom and date.

Ոչ, աստղերի՛ց չեմ ես քաղում մտքերս,
Ու, թեեւ, աստղերից էլ եմ գիտակ,
Բայց ոչ այնքան, որ գուշակեմ դեպքերը․
Ժանտախտ կամ սով, կամ ցավ, կամ եղանակ․
Ու չեմ կանխատեսում մոտ լինելիքը,
Չեմ զգուշացնում, թե երբ է ձյուն, քամի,
Կամ չեմ ասում իշխաններին գալիքը
Ըստ երկնքում գտած նշանների․
Բայց աչքերում քո իմ տեսած աստղերը,
Ասում են ինձ խորհուրդն իրենց այսպես,
Որ կծաղկեն մեկտեղ քո ճիշտն ու գեղը,
Թե դու դրանց պահպանելուն անցնես․

Իսկ այլապես, տե՛ս ի՛նչ կգուշակեմ․
Քեզ հետ քո ճիշտն ու գեղն էլ կավարտվեն։

When I consider every thing that grows
Holds in perfection but a little moment,
That this huge stage presenteth nought but shows
Whereon the stars in secret influence comment;
When I perceive that men as plants increase,
Cheered and checked even by the selfsame sky,
Vaunt in their youthful sap, at height decrease,
And wear their brave state out of memory:
Then the conceit of this inconstant stay
Sets you most rich in youth before my sight,
Where wasteful Time debateth with Decay
To change your day of youth to sullied night,

And all in war with Time for love of you,
As he takes from you, I ingraft you new.

Երբ մտածում եմ․ այն ինչ որ աճում է
Մնում է կատարյալ սոսկ կարճ մի պահ,
Որ այս բեմին մեծ՝ սոսկ ներկայացում է,
Որին աստղերն ազդում են գաղտնապահ․
Որ թե մարդկանց եւ թե բուսոց աճումը,
Երկինքն է նույն շարժում եւ կասեցնում․
Սկզբում հանդուգն են, բայց հետո անկում են,
Ապա նաեւ ծաղկունքն է մոռացվում․
Եւ անցողիկության մասին խորհում եմ․
Երիտասարդ եք, բայց հաստատ գիտեմ․
Վիճում են Ժամանակը ու Անկումը
Որ օրը ձեր մռայլ գիշեր դարձնեն,

Եւ այդ մարտում՝ Ժամանակին ընդդեմ,
Ինչ որ կորցնես՝ ձեզ ետ կպատվաստեմ։

But wherefore do not you a mightier way
Make war upon this bloody tyrant Time,
And fortify yourself in your decay
With means more blessed than my barren rhyme?
Now stand you on the top of happy hours,
And many maiden gardens, yet unset,
With virtuous wish would bear your living flowers,
Much liker than your painted counterfeit:
So should the lines of life that life repair
Which this time's pencil or my pupil pen
Neither in inward worth nor outward fair
Can make you live yourself in eyes of men:

To give away yourself keeps yourself still,
And you must live drawn by your own sweet skill.

Բայց դուք ինչո՞ւ ավել զորեղ ձեւով չեք
Այդ բիրտ Ժամանակին հակադրվում,
Ավել օրհնյալ կերպով, քան սին տողերս,
Քայքայումից ձեզ չես պատսպարում։
Հիմա դուք երջանիկ պահի գագաթն եք,
Եւ կուսական քանի՞ այգի անտունկ,
Կընդունեին ձեր կենդանի ջինջ վարդը,
Ավել նման ձեզ, քան նկարն անշունչ։
Այդպես պիտ թարմացվեն կյանքի գծերը,
Երբ ո՛չ վրձինն արդի, ո՛չ գրիչն անհաս,
Չեն պատկերի ձեր դեմքն ու ձեր հույզերը,
Անի, որ դուք ապրեք աչքում մարդկանց։

Հենց ձեզ տալով, դու ձեզ կպահպանեք,
Յուր հմտությամբ կերտված պիտի ապրեք։

Who will believe my verse in time to come
If it were filled with your most high deserts?
Though yet, heaven knows, it is but as a tomb
Which hides your life, and shows not half your arts.
If I could write the beauty of your eyes,
And in fresh numbers number all your graces,
The age to come would say, 'This poet lies;
Such heavenly touches ne'er touched earthly faces.'
So should my papers (yellowed with their age)
Be scorned, like old men of less truth than tongue,
And your true rights be termed a poet's rage
And stretched metre of an antique song:

But were some child of yours alive that time,
You should live twice, in it and in my rhyme.

Կհավատա՞ն տաղիս ապագայում,
Եթե նկարագրեմ ձեր վեհ ձիրքերը,
Թեեւ, երկինք վկա, երգիս ստվերում,
Կորչում են այլ անթիվ արժանիքները,
Թե պատկերել փորձեմ աչաց ձեր լույսը,
Երգել ամբողջ հմայքն իմ տողերում,
Կասեն այնժամ․ «Ստում է բանահյուսը․
Կերպ երկնային չունի մահկանացուն»։
Ուստի իմ ձեռագրերն (այնժամ դեղնած)
Կարհամարհվեն, որպես բանդագուշանք,
Կերպարդ կկարծեն սոսկ հորինված,
Եւ կամ հնաշխարհիկ երգի ճոխ հանգ․

Բայց թե լինի որդիդ այդ օրերում,
Կապրես կրկնակ․ իր մեջ եւ այս երգում։

Then hate me when thou wilt, if ever, now
Now while the world is bent my deeds to cross,
Join with the spite of Fortune, make me bow,
And do not drop in for an after-loss.
Ah do not, when my heart has scaped this sorrow,
Come in the rearward of a conquered woe;
Give not a windy night a rainy morrow,
To linger out a purposed overthrow.
If thou wilt leave me, do not leave me last,
When other petty griefs have done their spite,
But in the onset come; so shall I taste
At first the very worst of Fortune's might;

And other strains of woe, which now seem woe,
Compared with loss of thee, will not seem so.

Ուրեմն ատի՛ր, եւ թե կուզես՝ հիմա՛։
Հիմա, երբ որ աշխարհն ինձ հակառակ է,
Ճկի՛ր ինձ բախտիս հետ դու անխնա,
Ու նաեւ մի՛ եղիր վերջին փորձանքը:
Ա՜հ, մի՛ արա, երբ ես ցավից փրկվել եմ,
Արի պարտված վշտի վերջապահում․
Մի՛ հավելիր քամոտ մթին անձրեւը․
Մի՛ հապաղիր, թե ցավ ես ինձ բերում։
Եթե կուզես լքել ինձ՝ ոչ վերջում,
Երբ մյուս ցավերը կավարտեն սկսածը,
Այլ եկ սկզբնագրոհով․ որ հենց սկզբում
Ես ճաշակեմ Ճակատագրի հարվածը․

Զի այլ վշտեր, որ ա՛րդ են վիշտ թվում,
Քեզ կորցնելու հետ չեն համեմատվում: