2

2

When forty Winters shall besiege thy brow,
And dig deep trenches in thy beauty's field,
Thy youth's proud livery so gazed on now
Will be a tottered weed of small worth held:
Then being asked where all thy beauty lies,
Where all the treasure of thy lusty days,
To say within thine own deep-sunken eyes
Were an all-eating shame, and thriftless praise.
How much more praise deserved thy beauty's use,
If thou couldst answer, 'This fair child of mine
Shall sum my count, and make my old excuse',
Proving his beauty by succession thine.

This were to be new made when thou art old,
And see thy blood warm when thou feel'st it cold.
 

Տողացի թարգմանություն (Ռ․ Թ․)

Երբ քառասուն ձմեռներ պաշարեն քո ճակատը,
Եւ փորեն խորը ակոսներ քո գեղեցկության դաշտում,
Քո երիտասարդության հպարտ զգեստը՝ այսքան հայացք գրավող հիմա
Լինելու է քրքրված շոր՝ փոքր արժեք ունեցող:
Այնժամ, թե հարց տան, ուր է քո գեղեցկությունը,
Ուր են բոլոր գանձերը քո ծաղկուն օրերի,
Ասելը, թե ներսում են քո սեփական խոր ընկած աչքերի
Ամենակեր ամոթ կլիներ եւ վատնող գովասանք:
Որքա՜ն ավելի գովելի, արժանի է քո գեղեցկության օգտագործումը,
Եթե դու կարող ես պատասխանել․ «Իմ այս չքնաղ երեխան
Ի մի կբերի իմ հաշիվը եւ կարդարացնի իմ ծերությունը»,
Հաստատելով իր գեղեցկությունը քո ժառանգը լինելով:

Դա կլիներ՝ նորաստեղծ* լինել, երբ դու ծեր ես,
Եւ տեսնել քո արյունը տաք, երբ դու զգում ես, այն սառն է:

 

* «երիտասարդ»

Դավիթ Դավթյան եւ Հովհաննես Քելեշյան

Երբ քառասուն ձմեռներ դաշտը քո սեգ ճակատի — 
Կնճիռներով ակոսեն անգթաբար ու դաժան, 
Այն կդառնա մի վանող եւ անպիտան ցնցոտի,
Մի հասարակ խնամքի մինչեւ անգամ անարժան։
Եթե հարց տան, թե ո՞ւր է գեղեցկությունդ ջահել,
Ո՞ւր է գանձը թանկարժեք ծաղկափթիթ օրերիդ,
Պատասխանես՝ թե սուզված աչքերիդ մեջ են թաղվել,
Դա մի գովեստ կլինի չարդարացված եւ անմիտ։
Սակայն որքա՜ն վայելուչ, տեղին գովեստ կլիներ,
Եթե հպարտ ասեիր՝ իմ ժիր, չքնաղ այս տղան,
Պիտի դառնա ժառանգված գեղեցկությունս անմեռ,
Եւ կտեսնեմ նրա մեջ չքմեղումն իմ ծերության։

Ահա այդպես կզգայիր, որ քո արյունը սառչող
Կրկին անգամ է եռում զավակի մեջ քո աճող։

Գեւորգ Էմին

Երբ չորս անգամ տաս ձմեռներ ահեղ
Կնճիռներ գծեն քո թարմ ճակատին,
Երբ գեղեցկության հանդերձը շքեղ
Դառնա մաշված ու անպետք ցնցոտի
Դու, այն հարցումին, թե «Որտե՞ղ մնաց
Ջահել օրերի քո հմայքը թանկ»,
Պատասխանես՝ «Իմ աչքերում խամրա՜ծ» –
Ամո՜թ կլինի այդ և սին պարծա՛նք:
Որքա՜ն ավելի քեզ կվայելեր,
Եթե դու ասե՛լ կարողանայիր,
Թե ջահել կյանքիդ գանձը չի՜ կորել,
Այլ փոխանցվել է քո երեխային,

Որ ջերմացնո՜ւմ է արյունդ սառչող
Եվ նորից ծնվում՝ քո մահվան կանչով:

Շէն-Մահ (Թորգոմ Մանուկյան)

Յօնքդ ու ճակատըդ երբ քառսուն ցուրտ ձըմեռներ պաշարեն,
Գեղեցքկութեանըդ դաշտին մէջ խոր ակօսներ փորելով,
Երիտասարդ պերճանքդ հպարտ, ուր կը յառի ամէն աչք,
Իբրեւ խլեակ մը անարժէք մէկ կողմ պիտի նա նետուի։
Այն ատեն երբ հարցնեն՝ ո՞ւր է գեղեցկութիւնըդ ամբողջ,
Ո՞ւր է նաեւ գանձը աշխոյժ ու կորովի օրերուդ,
Ըսել՝ այնտե՜ղ, թաղուծ մէջն է խոր ընկղմած աչքերուդ,
Պիտի լինէր կրծող ամօթ, եւ անխորհուրդ գովասանք։
Մինչ մեծ գովքի ալ աժանի պիտի դառնար գործածուիլն
Գեղեցկութեանդ, թէ պատասխան տայիր այսպէս․ «Գեղեցիկ 
Զաւակն իմ այս, պիտի հաշիւն իմ փակէ, իմ ծերութեան պատճառով»,
Հաստատելով գեղեցկութիւննն իր՝ իբր ժառանգ քու գեղիդ։

Այսպէս պիտի նորոգուէիր, ծերանայիր երբոր դուն,
Արիւնդ տա՛ք պիտ՚ տեսնէիր՝ երբ զայն դուն պաղ ըզգայիր։ 

Սամվել Մկրտչյան

Քառասուն ձմեռ երբ որ պաշարեն քո ճակատը վես
Եւ խոր ակոսներ փորեն դաշտի մեջ քո գեղեցկության,
Քո ջահելության չքնաղ զգեստը, որ սեգ է այնպես,
Դառնալու է մաշված ցնցոտի` անշուք եւ ունայն:
Եթե քեզ հարցնեն, թե որտեղ է քո պերճությունն անշեջ,
Կամ ուր են կորել կրքոտ օրերիդ գանձերը ընտրյալ,
Թե պատասխանես ` միայն փոս ընկած այդ աչքերի մեջ,-
Ինքնաանարգա՜նք միայն  կլինի գովեստն այդ շռայլ:
Բայց ի՜նչ գովեստի արժան  կդառնար պերճանքդ անմեռ,
Եթե ասեիր. «Չե՛ որ որդիս է այդ գեղեցկության
Կրողն արժանի, եւ թողությունս նրա մեջ է դեռ»-
Կ`իրականանա՜ր պերճանքդ նրա տեսքով աննման.

Այն նո՛ր  կլինի, մինչդեռ դու արդեն ահել  կլինես
Եւ տաք  կտեսնես քո արյունը, որ սառած է այնպես:

Մերուժան Հարությունյան

Պայծառ ճակատըդ երբ որ ակոսի քառասուն ձմեռ,
Տեսքիդ գարունը երբ անէանա ու դառնա լոկ հուշ,
Նայողը կասի. «Մանուկ թովչանքը չի´ մնում անմեռ,
Ու դառնանում ա նույնիսկ երկնային նեկտարը անուշ»:
Ու երբ քեզ ասեն. «Բա ո՞ւր ա հիմի էն չքնաղ այգին
Տեսքիդ երջանիկ ու ծիծաղախիտ պայծառ օրերի»,
Կհոշոտի քեզ ամոթը լեղի, որ գանձըդ անգին
Իզուր մսխեցիր, ու օրըդ դարձավ պառավ բորենի:
Բայց թե կարենաս քեզ տրված գանձը շնորհքո´վ ծախսես,
Զավա´կ ունենաս, էլ չե´ս ամաչի, պատասխան կտաս.
«Կյանքիս հաշիվը էսի´ ա ամփոփ, հենց էսի´ ա, տե´ս,
Հենց որ ես չըլնեմ, էսի´ կմնա»: Էդ վախտ կտենաս –

Արունըդ նորից թունդ կբորբոքվի: Հա´, երբ ծերանաս,
Էտի չի թողա՝ գարնան խոտի պես լրի´վ չորանաս:

Ռուբէն Թարումեան

Երբ կգերեն քառսուն Ձմեռ ճակատդ
Եւ հանդը գեղության քո կակոսեն,
Կյանքիդ գարնան հպարտ քո հանդերձանքդ
Մի անարժեք քուրձի կվերածեն․
Այդժամ, թե հարց տան, ո՞ւր է գեղությունդ,
Գանձերն ամեն՝ ծաղկուն քո օրերի, 
Ասելը՝ փոս ընկած աչաց խորքում է,
Խայթող ամոթ, սին գովք լոկ կլինի։
Ի՜նչ լավ կարտահայտվեր խոհեմությունդ,
Թե ասեի՛ր․ «Զավակս այս չքնագեղ
Իմ ծերության օրվա արդարացումն է»,
Որ քո պերճանքը նա է ժառանգել։

Եւ թարմ ես դու ժամին քո ծերության
Եւ զգում ես տաք արյուն, երբ սառն է այն։