4

4

Unthrifty loveliness, why dost thou spend
Upon thyself thy beauty's legacy?
Nature's bequest gives nothing, but doth lend,
And being frank she lends to those are free:
Then, beauteous niggard, why dost thou abuse
The bounteous largess given thee to give?
Profitless usurer, why dost thou use
So great a sum of sums, yet canst not live?
For having traffic with thyself alone,
Thou of thyself thy sweet self dost deceive:
Then how, when nature calls thee to be gone,
What acceptable Audit canst thou leave?

Thy unused beauty must be tombed with thee,
Which used lives th'executor to be.

Տողացի թարգմանություն (Ռ․ Թ․)

Շռայլ սիրուն, ինչո՞ւ ես դու ծախսում 
Քեզ վրա քո գեղեցկության ժառանգությունը։
Բնությունը կտակելով չի տալիս ոչինչ, բայց միայն վարձակալությամբ,
Եւ լինելով առատաձեռն նե տալիս է վարձով նրանց, ովքեր ազատ* են․
Ուրեմն, չքնաղ ժլատ, ինչո՞ւ ես դու չարաշահում
Առատ նվերը, տրված քեզ, վերադարձնելու համար։
Անշահույթ վաշխառու, ինչո՞ւ էս դու օգտագործում
Այսքան մեծ գումարների գումար, բայց չունես ապրուստ։
Չէ՞ որ գործարք կնքելով քո հետ միայն,
Դու ինքդ քեզ, քո քաղցր անձին ես խաբում․
Ապա ինչպե՞ս, երբ Բնությունը կոչի քեզ գնալ,
Ի՞նչ ընդունելի հաշիվ կկարողանաս դու թողնել՞

Քո չօգտագործված գեղեցկությունը պետք է թաղված լինի քեզ հետ,
Մինչդեռ օգտագործված՝ կապրի որպես քո կատարածու։

* Բնագրի այս տողում ե՛ւ «frank» եւ «free», ունեն մոտիկ իմաստ,
սակայն երկրորդը կարող է ունենալ նաեւ բարոյականությամբ
ազատ լինելու ակնարկ։ 

Գեւորգ Էմին

Օ՜, չքնա՜ղ վատնիչ, ինչու ես շռայլ դու վատնում էլի
Գեղեցկությո՜ւնն այն, որ ժառանգել ես՝ միայն քեզ վրա.
Բնությունը չի՜ նվիրում ոչինչ,– նա պա՛րտք է տալիս
Եվ այն էլ նրա՛նց, ովքեր լա՜վ գիտեն արժեքը դրա:
Ուրեմն ինչո՞ւ ես, հմայի՜չ ժլատ, զուր վատնում, ասա՛,
Այն ճոխ գանձերը, որ փո՜խ է տալիս բնությունը մեզ,
Եթե չե՜ս կարող քեզ տրված մեկը դարձնել հազա՜ր,
Եվ ինքդ միայն քեզ նվիրելով՝ թալանո՜ւմ ես քեզ:
Մի՞թե չգիտես,– ով առևտուր է անում ինքն իր հետ,–
Ի՜նչ օգուտ ու շահ– կողոպտում է իր գա՛նձը սեփական,
Եվ եթե վաղը դու այս աշխարհից հեռանաս անհետ,
Ի՜նչ հաշվեկշիռ կարող ես թողնել ելևմտական…

Քեզ հետ կթաղվի քեզ շահ չբերած քո այն գա՛նձը մեծ,
Որ, եթե ծախսվեր՝ կապրեր գալիքում քո զավակի մեջ:

Սամվել Մկրտչյան

Ո՜վ առատաձեռն պերճության պատկեր, ինչո՞ւ ես այդպես
Քո գեղեցկության ժառանգությունը վատնում քո վրայ.
Հիշի՛ր, չի տալիս ոչինչ անվճար բնությունը քեզ,
Այլ պարտք է տալիս, որ հատուցանես տվածը նրա:
Գեղեցի՛կ ժլատ, ասա` ինչո՞ւ ես միշտ չարաշահում
Շնորհն ընչավետ, որ տրվել է քեզ լոկ տալո՛ւ համար.
Անշահ վաշխառու, ասա` ինչո՞ւ ես քո ներսում պահում
Այդ մեծ գումարը` գտնելով այսպես ապրելն անհնար:
Ինքդ քեզանից անվերջ գնելով ու սակարկելով`
Դու քեզ ես խաբում ու քեզնից գնում քո անգին հոգին:
Երբ բնությունը քեզ կանչի դեպ իր հանգրվանն անթով,
Ի՞նչ ընդունելի կտակ  կթողնես այդժամ բոլորին:

Անգործ պերճանքդ խավար գերեզման  կմտնի քեզ հետ,
Բայց գործածվելով` կտակակատար  կդառնա հավետ:

Մերուժան Հարությունյան

Ժառանգությունըդ խի՞ ես զուր մսխում, ա´յ շվայտ ջահել,
Վարելով միայն արտդ սեփական, առանց զուգընկեր:
Բնության տված շնորհները գոռ – քեզ պա´րտք են տրվել,
Որ մեծահոգի՝ տաս հետնորդների´ն: Պարտքըդ զուր մի´ կեր:
Մի´ չարաշահի ի վերուստ շռայլ շնորհած ընծան,
Տուր ուրիշների´ն: Թո ուրիշ մեկն է´լ էսի վայելի:
Ունա´յն վաշխառու, նոր ցանքս արարի, որ դաշտը ցնծա…
Արտերը մի թող անմշակ խոպան, գործի´ դիր, է´լի:
Ինչո՞վ ես տարբեր անխիղճ ժլատից, երբ մեն-մենակ ես
Քու խոլ խնջույքին, երբ քու սիրելին … քո´ւ անձն ա մենակ:
Ու երբ Երկինքը մի օր քեզ կանչի, ո՞նց կպարտակես
Խաբեությունդ, ինչով որ թողիր գալիքն անժառանգ:

Ախր ո՞նց ծիլ տա հմայքըդ շվայտ, երբ բան չես ցանում: 
Սերըդ ցփնելով՝ հենց քե´զ ես թաղում պաղ գերեզմանում:

Ռուբէն Թարումեան

Սիրուն շռայլ, ինչո՞ւ ես դու ծախսում
Վրադ՝ քեզ ժառանգված գեղեցկությունը․
Ոչ զերդ նվեր․ պարտքով է այն հանձնում,
Ազատներին առատն Բնությունը․
Ինչո՞ւ ես չարարկում, չքնաղ ժլատ, 
Մի գանձ, որ պետք է դեռ վերադարձնել։
Ինչո՞ւ ես, անօգուտ ծախսում անդարդ
Հսկա գումար, բայց չես կարող ապրել։
Գործարքներով, կնքվող միայն քեզ հետ,
Անուշ էակ, խաբում ես ինքդ քեզ․
Երբ Բնության կոչով մեկնես հավետ,
Այդ ի՞նչ հաշվեկշիռ պիտի թողնես։

Քեզ հետ գեղեցկությունդ կթաղվի,
Մինչ ներդրված՝ շահույթ դեռ կբերի։