Վարդգես Սուրենյանց

Վարդգես Սուրենյանց

12

When I do count the clock that tells the time,
And see the brave day sunk in hideous night,
When I behold the violet past prime,
And sable curls all silvered o'er with white,
When lofty trees I see barren of leaves,
Which erst from heat did canopy the herd,
And summer's green all girded up in sheaves
Borne on the bier with white and bristly beard:
Then of thy beauty do I question make
That thou among the wastes of time must go,
Since sweets and beauties do themselves forsake,
And die as fast as they see others grow,

And nothing 'gainst Time's scythe can make defence
Save breed to brave him when he takes thee hence.

Երբ ժամերն եմ ժամանակի համարում
Եւ պարզ օրը մութ գիշերում խավարեց,
Երբ դիտում եմ ինչպես վարդն է թառամում,
Կամ սեւ ծամիդ ճերմակ ալիք հայտնվեց․
Երբ որ տեսնեմ տերեւաթափ ճկուն ծառ,
Որի ստվերը նոր էր հովվին զով տալիս,
Երբ դաշտերի կանաչ արոտը դալար
Մեռած խուրձեր հանդիսանա աչքերիս —
Այն ժամանակ սիրուն տեսքդ եմ ափսոսում՝
Մի՞թե նրան էլ ժամանակը պիտ տանի՝
Գեղեցկության շնորհքն հավիտյան չէ տեւում
Հինը գնում է տեղը պիտ նորին պատկանի։

Բայց ճար չըկա փըրկըվելու նրա գերընդուց, մի հուզվիլ՝
Դու էլ դրա դեմ ժառանգներով կարող ես միշտ նորոգվիլ։