1

1

From fairest creatures we desire increase,
That thereby beauty's Rose might never die,
But as the riper should by time decease,
His tender heir might bear his memory:
But thou, contracted to thine own bright eyes,
Feed'st thy light's flame with self-substantial fuel,
Making a famine where abundance lies,
Thyself thy foe, to thy sweet self too cruel.
Thou that art now the world's fresh ornament
And only herald to the gaudy spring,
Within thine own bud buriest thy content,
And, tender churl, mak'st waste in niggarding:
 
Pity the world, or else this glutton be,
To eat the world's due, by the grave and thee.

Տողացի թարգմանություն (Ռ․ Թ․)

Չքնաղագույն արարածներից մենք ցանկանում ենք շատացում,
Որ դրա շնորհիվ գեղեցկության վարդը երբեք չկարողանա մեռնել,
Բայց քանի որ հասունը պիտի ժամանակի հետ մեռնի,
Նրա քնքուշ ժառանգը կարող է կրել իր հիշողությունը.
Բայց դու, նշանված քո սեփական լուսավոր աչքերի հետ,
Կերակրում ես քո լույսի բոցը քո ինքնա-էության վառելիքով,
Պատրաստելով սով՝ ուր առատություն է,
Ինքդ քեզ թշնամի, քո քաղցր ինքնության նկատմամբ շատ դաժան:
Դու, որ հիմա աշխարհի թարմ զարդն ես
Եւ միակ մունետիկը ծաղկուն գարնան,
Միջում քո սեփական կոկոնի թաղում ես քո բովանդակությունը,
Եւ, քնքուշ կծծի, ծախսվում ժլատության մեջ.
 
Խղճա աշխարհը, կամ էլ որկրամոլ եղիր,
Ուտելու համար աշխարհի հասանելիքը գերեզմանի եւ քո կողմից:

Դավիթ Դավթյան եւ Հովհաննես Քելեշյան

Մենք ուզում ենք, որ չքնաղ էակները կրկնվեն,
Որ անթառամ միշտ մնա քնքուշ վարդը գեղության,
Հասունները թարշամած դամբանի մեջ թող հանգչեն,
Նրանց հուշը՝ որդիներն անմար պահեն հավիտյան։
Իսկ դու, սիրուն աչքերիդ սիրահարված լինելով
Եւ քո բոցը սնելով քո իսկ հյութով սեփական, 
Առատության փոխարեն տարածում ես միայն սով,
Եւ հենց ինքդ դառնում ես քո թշնամին չարակամ։
Դու, որ միայն հիմա ես կենաց ծառը զարդարում,
Եւ կարճատեւ գարունքի մունետիկ ես վաղանցիկ,
Թարմ ավիշդ ծաղկալի բողբոջիդ մեջ ես թաղում,
Ժլատությամբ կործանում քո սերունդը գեղեցիկ։

Օ՜, մի՛ լինիր այդպես չար, գթա քեզ եւ աշխարհին,
Եւ ապագա քո բերքը զուր մի հանձնիր բիրտ մահին։ 

Գեւորգ Էմին

Մենք տենչում ենք, որ ամեն գեղեցիկ էակ բազմանա.
Եվ գեղեցկության վարդենին հավետ զարդարվի ծաղկով.
Սակայն, քանի որ ամեն ծերացող պիտի մահանա,
Ապա կարող է նա անմահ մնալ միայն ժառանգով:
Սակայն դո՛ւ, տարված քո հմայքներով ու գեղեցկությամբ,
Քո կենսավիշով լոկ քո աչքի լո՛ւյսն ու Քե՜զ ես սնում,
Թալանելով Քեզ ներո՜ւմ չունեցող մի շռայլությամբ,
Եվ դարձած Քո՛ իսկ սեփական անձի ոսոխն աններում:
Դո՛ւ, որ հիրավի արար աշխարհի զարդարա՜նքն ես պերճ,–
Միա՜կ մունետիկն այս, կարծես աշուն չունեցող գարնան,
Բավարարվում ես սեփական սաղմդ թաղելով քո մեջ,
Շռա՜յլ լինելով ժլատության մեջ անգետի նման:

Գթա՜ աշխարհին, եթե չե՜ս ուզում մահը թալանի
Ա՛յն, ինչ աշխարհում պիտի քո հուշը պահեր կենդանի:

Շէն-Մահ (Թորգոմ Մանուկյան)

Մենք գեղեցիկ էակներէն կ՚ակնկալենք որ բազմանան,
Եւ այդպէսով գեղեցիկին վարդը երբեք որ չը մեռնի․
Հասունացածը եթէ իսկ Ժամանակին պիտ՚ մահանայ,
Ազնըւածին իր ժառանգորդն գոնէ կըրէ յիշատակն իր։
Բայց դուն այսպէս սիրով կապուած քու իսկ պայծառ աչքերուն հետ,
Բոցը լոյսիդ կը հըրահրես քու ինքնութեանըդ քարիւղով, 
Ամէն կողմ սով տարածելով՝ առատութիւն ուր կը տիրէ,
Ինքըդ քեզի դուն թշնամի քաղցր ինքնութեանդ դէմ անգութ։
Եւ հիմա դուն որ աշխարհի նորագույն զարդն ես պաշտելի,
Նախաձայնող, պատգամաբեր գարնան շըքեղ գեղեցկութեան,
Քու իսկ ծիլին մէջ կը թաղես քու ինքնութիւնըդ գոհունակ,
Եւ, սիրազեղ դուն գեղջկուհի, զայն կը վատնես իբրեւ կծծի։

Բայց մեղքըցիր դուն աշխարհին, կամ այլապէս անկուշտն եղիր՝
Լափելու ինչ որ աշխարհին կը պատկանի՝ գերեզմանինդ 
Եւ քու ձեքով։

Սամվել Մկրտչյան

Ժառանգ ենք տենչում ամենաչքնաղ էակներից մենք,
Որ անհիշատակ չնահատակվի վարդը պերճության.
Մինչ ալեւորին վախճան է բերում ժամանա կնենգ,
Նրա դեռատի զավակն է կրողն հիշատակության:
Բայց դու, սիրելիս, քո իսկ աչքերին կարգված լինելով,
Միայն սեփական նյութով ես սնում լույսդ բոցակեզ.
Ուր լիություն է, դու տարածում ես ահավոր մի սով
Եւ այդպես դառնում անգութ թշնամի` միայն ինքդ քեզ:
Դու, որ տակավին համայն աշխարհի պճնանքն ես անշեջ,
Նաեւ միածին ազդարարը քո ծաղկավետ գարնան,
Քո գոյությունը թաղում ես իզուր բողբոջներիդ մեջ
Եւ, քնքո՛ւշ ժլատ, կործանում ես մի սերունդ աննման.

Խղճա աշխարհին, որ չհամարեն մարդիկ քեզ ագահ,
Քանզի այս կյանքի հաճույքի կողքին գերեզմա՛ն էլ կա:

Մերուժան Հարությունյան

Սերունդ ենք ուզում ամենաչքնաղ արարածներից,
Որ չվերանա աշխարհից հանկարծ ամեն հրապույր,
Որ վարդի թուփը էկող գարնանը բողբոջ տա նորից, 
Ու ծաղկի´ վարդը, որ չըլնի գարուն – առանց հոտ ու բույր:
Բայց քեզ բանտել ես չքնաղ հայացքիդ զնդանում անհաշտ,
Ուր քու եսասեր էության հուրն ես հավերժ բորբոքում,
Բերքաբեր դաշտը դարձրել ես ըստերջ, անձրևը՝ երաշտ,
Ոսոխն ես դառել քո´ւ իսկ էության, քո´ւ հոգու խորքում:
Ախր էս պահին դո´ւ ես, ջահե´լըդ, զարդը աշխարհի,
Գոռ մունետիկը աշխարհ արարող ծաղկազարդ այգու:
Բա խի՞ ես զոռով բողբոջըդ թաղում, որբ թողնում սաղի´ն,
Ա´յ ժլատ ընձյուղ, խի՞ ես զուր մսխում հուր թովչանքը քու: 

Ախր լափո´ւմ ես աշխարհը արար – քու վարքով ըմբոստ,
Ոչնչնացնում ես սերո´ւնդն աշխարհի՝ մնալով անվոստ: 

Ռուբէն Թարումեան

Տենչում ենք բերք չքնաղ էակներից,
Որ չմեռնի կյանքի գեղեցկությունը,
Իսկ երբ թոշնի հասունը նրանցից
Ժառանգն իր նուրբ պահի հիշողությունը․ 
Բայց դու լույս աչքերիդ հետ նշանված,
Քո էության բոցով քեզ հրկիզում ես,
Այնտեղ, ուր լիություն է՝ սով սփռած․
Քո քաղցր անձի բիրտ թշնամին հենց դու ես։
Դու, որ այսօր պերճանքն ես աշխարհի
Եւ գույնզգույն գարնան ավետաբերը,
Թաղում ես քեզ քո բողբոջում բերրի
Եւ, գիրգ ժլատ, մսխում ես շնորհքներդ։

Խղճա աշխարհը․ կամ անկուշտ եղիր,
Եւ կեր շիրմիդ հետ բերքը աշխարհի։