16

16

But wherefore do not you a mightier way
Make war upon this bloody tyrant Time,
And fortify yourself in your decay
With means more blessed than my barren rhyme?
Now stand you on the top of happy hours,
And many maiden gardens, yet unset,
With virtuous wish would bear your living flowers,
Much liker than your painted counterfeit:
So should the lines of life that life repair
Which this time's pencil or my pupil pen
Neither in inward worth nor outward fair
Can make you live yourself in eyes of men:

To give away yourself keeps yourself still,
And you must live drawn by your own sweet skill.

Տողացի թարգմանություն (Ռ․ Թ․)

Բայց ինչո՞ւ դուք մի ավելի զորեղ ուղով չեք
Պատերազմում ընդդեմ այս արնախում բռնակալի՝ Ժամանակի,
Եւ ամրացնում ինքներդ ձեզ քայքայումից 
Միջոցներով ավելի օրհնյալ, քան իմ սին տողերը:
Հիմա կանգնած եք գագաթին երջանիկ ժամերի,
Եւ շատ կուսական այգիներ, դեռ անտունկ,
Առաքինի ցանկությամբ կընդունի ձեր կենդանի ծաղիկները,
Շատ ավելի նման, քան ձեր նկարած կեղծիքը.
Այսպես պետք է որ գծերը կյանքի, կյանքը վերականգնեն*
Որը այս ժամանակի մատիտը կամ իմ աշակերտական գրիչը
Ոչ ներքին արժանիքը, ոչ էլ արտաքին գեղեցկությունը
Կարող է անել որ դուք ինքներդ ապրեք մարդկանց աչքերում.

Տալով ինքներդ ձեզ շարունակում եք պահպանել ձեզ,
Եւ դուք պետք է ապրեք պատկերված ձեր սեփական քաղցր հմտությամբ:

* Խրթին դարձված է։

Գեւորգ Էմին

Բայց, ինչո՞ւ, ասա՛, դու ավելի սուր զենք չեն գործածում,
Ժամանակի՛ն, – այդ նե՛նգ բռնակալին հաղթելու համար,
Քան իմ խե՜ղճ ձոներն ու ներբողնե՜րը իմ մահկանացու,
Որոնք անզո՜ր են կուրծք տալ դավերին նրա անհամար:
Հիմա, երբ կյանքիդ զենիթում ես դու, ամուրի՛ իմ սեր,
Քանի՜ կուսական ու թարմ պարտեզներ՝ դեռ բերք չտված,
Սիրով կտենչան սնել քո ձեռքով ցանված ծաղիկներ,
Քեզ պե՛ս, քեզանից ավելի չքնա՛ղ և քեզնի՜ց սերված…
Այդ զենքո՛վ միայն կարող ես հաղթել դու ժամանակին,
Քանզի, եթե դու հույս դնես միայն գրչիս վրա խե՜ղճ,
Դժվա՜ր թե հասնի քո հմայքը սեգ գալիք սերընդին,
Եվ քո աչքերի լույսը շողշողա նրա աչքի մեջ:

Շարունակվո՜ւմ են միայն տրվելո՛վ ու նվիրվելո՛վ,
Եվ հավե՜րժ ապրում՝ իր զավակի մեջ միշտ նորոգվելով:

Սամվել Մկրտչյան

Սակայն դու ինչո՞ւ չես փորձում գտնել զորավոր միջոց`
Ժամանակ կոչվող բռնակալի դեմ պատերազմելու,
Որ ինքդ լինես տարիների դեմ ամրակուռ ամրոց,
Եւ որ զենքը քո ավելին տա քեզ, քան երգերն հլու:
Կանգնել ես հիմա երջանիկ ժամիդ բարձր գագաթին,
Եւ կույս պարտեզներ, որտեղ դեռ ոչինչ չի սերմնավորված,
Այնպե՜ս են տենչում իրենց մեջ կրել քո ծաղիկն անգին.
Որ քեզ է նման եւ ո՛չ քո դեմքին դիմակավորված:
Դու լավ իմացիր, որ ժառանգն է սոսկ կյանքը նորոգում.
Իսկ ժամանակի վրձինը կամ իմ մատիտը անփորձ
Չեն հավերժացնի արժանիքները, որ կան քո հոգում,
Եւ չեն պահպանի մարդկանց աչքերում պերճությունն անգործ:

Դու չե՛ս մահանա` գեղեցկությունդ ուրիշին տալով,
Այլ հավետ կապրես քո իսկ հմտությամբ կերտած նկարով:

Ռուբէն Թարումեան

Բայց դուք ինչո՞ւ ավել զորեղ ձեւով չեք
Այդ բիրտ Ժամանակին հակադրվում,
Ավել օրհնյալ կերպով, քան սին տողերս,
Քայքայումից ձեզ չես պատսպարում։
Հիմա դուք երջանիկ պահի գագաթն եք,
Եւ կուսական քանի՞ այգի անտունկ,
Կընդունեին ձեր կենդանի ջինջ վարդը,
Ավել նման ձեզ, քան նկարն անշունչ։
Այդպես պիտ թարմացվեն կյանքի գծերը,
Երբ ո՛չ վրձինն արդի, ո՛չ գրիչն անհաս,
Չեն պատկերի ձեր դեմքն ու ձեր հույզերը,
Անի, որ դուք ապրեք աչքում մարդկանց։

Հենց ձեզ տալով, դու ձեզ կպահպանեք,
Յուր հմտությամբ կերտված պիտի ապրեք։