Դավիթ Դավթյան եւ Հովհաննես Քելեշյան
Դավիթ Դավթյան եւ Հովհաննես Քելեշյան
Մենք ուզում ենք, որ չքնաղ էակները կրկնվեն,
Որ անթառամ միշտ մնա քնքուշ վարդը գեղության,
Հասունները թարշամած դամբանի մեջ թող հանգչեն,
Նրանց հուշը՝ որդիներն անմար պահեն հավիտյան։
Իսկ դու, սիրուն աչքերիդ սիրահարված լինելով
Եւ քո բոցը սնելով քո իսկ հյութով սեփական,
Առատության փոխարեն տարածում ես միայն սով,
Եւ հենց ինքդ դառնում ես քո թշնամին չարակամ։
Դու, որ միայն հիմա ես կենաց ծառը զարդարում,
Եւ կարճատեւ գարունքի մունետիկ ես վաղանցիկ,
Թարմ ավիշդ ծաղկալի բողբոջիդ մեջ ես թաղում,
Ժլատությամբ կործանում քո սերունդը գեղեցիկ։
Օ՜, մի՛ լինիր այդպես չար, գթա քեզ եւ աշխարհին,
Եւ ապագա քո բերքը զուր մի հանձնիր բիրտ մահին։
When forty Winters shall besiege thy brow,
And dig deep trenches in thy beauty's field,
Thy youth's proud livery so gazed on now
Will be a tottered weed of small worth held:
Then being asked where all thy beauty lies,
Where all the treasure of thy lusty days,
To say within thine own deep-sunken eyes
Were an all-eating shame, and thriftless praise.
How much more praise deserved thy beauty's use,
If thou couldst answer, 'This fair child of mine
Shall sum my count, and make my old excuse',
Proving his beauty by succession thine.
This were to be new made when thou art old,
And see thy blood warm when thou feel'st it cold.
Երբ քառասուն ձմեռներ դաշտը քո սեգ ճակատի —
Կնճիռներով ակոսեն անգթաբար ու դաժան,
Այն կդառնա մի վանող եւ անպիտան ցնցոտի,
Մի հասարակ խնամքի մինչեւ անգամ անարժան։
Եթե հարց տան, թե ո՞ւր է գեղեցկությունդ ջահել,
Ո՞ւր է գանձը թանկարժեք ծաղկափթիթ օրերիդ,
Պատասխանես՝ թե սուզված աչքերիդ մեջ են թաղվել,
Դա մի գովեստ կլինի չարդարացված եւ անմիտ։
Սակայն որքա՜ն վայելուչ, տեղին գովեստ կլիներ,
Եթե հպարտ ասեիր՝ իմ ժիր, չքնաղ այս տղան,
Պիտի դառնա ժառանգված գեղեցկությունս անմեռ,
Եւ կտեսնեմ նրա մեջ չքմեղումն իմ ծերության։
Ահա այդպես կզգայիր, որ քո արյունը սառչող
Կրկին անգամ է եռում զավակի մեջ քո աճող։