13

13

O that you were your self! but, love, you are
No longer yours than you yourself here live;
Against this coming end you should prepare,
And your sweet semblance to some other give:
So should that beauty which you hold in lease
Find no determination; then you were
Your self again after yourself's decease,
When your sweet issue your sweet form should bear.
Who lets so fair a house fall to decay,
Which husbandry in honour might uphold
Against the stormy gusts of winter's day
And barren rage of death's eternal cold?

O, none but unthrifts: dear my love, you know
You had a Father, let your Son say so.

Տողացի թարգմանություն (Ռ․ Թ․)

Ո՜հ թե դուք լինեիք ձերը*․ բայց, սեր, դուք
Ոչ ավելի եք ձերը, քան դուք ինքներդ այստեղ ապրում եք.
Ընդդեմ այս գալիք վերջին դուք պետք է պատրաստվեք,
Եւ ձեր քաղցր կերպարը մեկ ուրիշին տաք.
Ուրեմն պետք է այդ գեղեցկությունը, որը դուք պահում եք վարձով
Չգտնի ավարտ․ այդժամ դուք կլինեիք
Ձեր սեփականը կրկին, ձեր մահից հետո,
Երբ ձեր քաղցր զավակը ձեր քաղցր ձեւը կկրի:
Ո՞վ թույլ կտա, որ այդպիսի չքնաղ տունը տապալվի,
Որին խնամքը պատվով կարող է պահել
Ընդդեմ հողմերի պոռթկումների ձմռան օրվա
Եւ մահվան հավերժ ցրտի անպտուղ կատաղության:

Ո՜հ, ո՛չ մեկը, բացի մսխողից. թանկագին իմ սեր, դուք գիտեք
Դուք Հայր ունեիք, թող ձեր Որդին էլ ասի այդպես:

* Թերեւս, անմահ լինելու կամ ժամանակի մեջ անփոփոխ մնալու
մասին է խոսքը։

Գեւորգ Էմին

Երանի՜ թե դու մնայիր այնպե՛ս, ինչպես կաս, իմ սեր,
Բայց ո՞վ կարող է մնալ ինչպես կա՝ իր մահից անդի՛ն,
Ուստի, երբ մահը փորձի խաթարել քո տեսքը վսեմ,
Դու պիտի պատրաստ լինես փոխանցել այն քո զավակին,
Միայն ա՛յդ ձևով, վարձույթով տրված քո պատկերը պերճ
Անմահ կմնա, և քո կորստից ու մահից անդին
Դու քեզ վերստին կգտնես տոհմիկ քո զավակի մեջ,
Որը, իր հերթին, այն իր ժառանգի՛ն պիտի ավանդի:
Ինչո՜ւ արտոնել, որ հիմքից քանդվի՜ բարեկա՛րգ մի տուն,
Որին կարող են ամուսնությունն ու խնամքը փրկել
Ձմռան ցրտաշունչ հողմերից՝ վայող ձյունապատ դաշտում
Եվ մահվան ցրտից, որ գարուննե՜ր է հնձում անարգել:

Վատնիչը միայն իր տունն ու տեղը քանդել կուզենար,
Դու հա՛յր ունեիր,– արդ քո զավա՛կն էլ թող հա՜յր ունենա:

Սամվել Մկրտչյան

Երանի թե դու քոնը լինեիր, բայց, ո՜չ, սիրելիս,
Ապրում ես թեեւ, սակայն դու արդեն ինքդ քոնը չես:
Պատրաստ պիտ լինես կյանքիդ վախճանը դիմավորելիս
Եւ քո գեղեցիկ պատկերը պիտի ուրիշին հանձնես:
Գեղեցկությունը, որ դարձրել է քեզ իրեն վարձակալ,
Թող որ չունենա ոչ մի հաշվարկում քո կենաց օրոք.
Կ գտնես դու քեզ եւ  կսովորես քո պարտքին անսալ `
Քո տոհմն հանձնելով ուրիշին եւ ո՛չ մահին անողոք:
Ո՞վ է հանդուրժում, որ այդպես փլվի տունը վեհաշեն,-
Այն տունը, որին ընտանիքը պիտ դառնա հովանի
Ձմռան ալեկոծ փոթորիկների եւ հողմերի դեմ
Եւ մահվան ահեղ ցրտի ցասումից նրան պաշտպանի.

Ասա, ո՞վ է իր պերճանքը վատնում, եւ հիշիր, անգին,
Հայր ես ունեցել, եւ թող որ նույնը ասի քո որդին:

Մերուժան Հարությունյան

Քաղցրըս, ախր, չե´ս մնում նույնը, դառնում ես ուրի´շ: 
Մի´ ժամ էլ անցավ – ոչի´նչ, ո´չ մի բան նույնը չի մնում: 
Ձգտի, ուրեմը, տեսքդ ուրիշին փոխանցես քիչ-քիչ:
Մի օր կտենաս՝ անխուսափ վերջը քե´զ ա մոտենում:
Բախտն ընդամենը էդ չքնաղ տեսքդ տվել ա պարտքո´վ: 
Ուրեմը, պարտքդ պիտի´ հատուցես: Հենց պարտքդ մարես,
Չես կորի անհետ, երբ որ վախճանվես: Որովհետև իր տեսքով
Քու շառավիղը քեզ հնա´ր կտա, որ նորից հարես: 
Չքնաղ դղյակը մենակ անմիտը կթողնի անտեր,
Իր կայքն անխնամ, առանց ցանկապատ ու առանց դրկից,
Որ բաժին մնա դաժան ձմեռվա հողմ ու ցրտին կեր,
Ու չի վախենա կատաղած մահվան անվողորմ զարկից: 

Ցո´փ ես ու շվայտ: Քաղցրըս, ախր, կասե՞ս, չէ՞, էսի.
«Ես հե´ր ունեի»: Դե ընե´նց արա, որդիդ է´լ ասի:

Ռուբէն Թարումեան

Ո՜հ, թե դուք ձերը լինեիք։ Բայց սեր, դուք
Մնում եք ձերը լոկ, քանի դեռ կաք․
Գալիք վերջին պիտի պատրաստ լինեք ու
Ձեր տեսքն անուշ մեկ ուրիշին դուք տաք․
Պիտի պերճանքը, որ ձեզ ընծայված է
Ընդմիշտ մնա․ եւ ձերը կլինեք 
Հետո, կրկին, երբ մահանաք, միայն թե
Անուշ որդուն կերպարը ձեր հանձնեք։
Ո՞վ կթողնի, կորչի չքնաղ այն տունը,
Որ խնամված՝ կարող է ետ մղել
Ձմռան օրվա նենգ հողմերի ճնշումն ու
Մահվան անանց ցրտին դիմակայել։

Մսխողը լոկ․ գիտե՛ք իմ սեր անգին, 
Ունեիք Հայր, թող նույնն ասի Որդին։