12

12

When I do count the clock that tells the time,
And see the brave day sunk in hideous night,
When I behold the violet past prime,
And sable curls all silvered o'er with white,
When lofty trees I see barren of leaves,
Which erst from heat did canopy the herd,
And summer's green all girded up in sheaves
Borne on the bier with white and bristly beard:
Then of thy beauty do I question make
That thou among the wastes of time must go,
Since sweets and beauties do themselves forsake,
And die as fast as they see others grow,

And nothing 'gainst Time's scythe can make defence
Save breed to brave him when he takes thee hence.

Տողացի թարգմանություն (Ռ․ Թ․)

Երբ ես հաշվում եմ ժամացույցը (զարկերը), որ ասում է ժամանակը,
Եւ տեսնում եմ, քաջ օրը սուզվում է տհաճ գիշերվա մեջ,
Երբ ես տեսնում եմ մանուշակը թոշնած,
Եւ սամույր գանգուրներ՝ ամբողջն արծաթված վրան սպիտակով,
Երբ վսեմ ծառեր եմ տեսնում զրկված տերեւներից,
Որոնք երբեմնի շոգից էին պատսպարում հոտը,
Եւ ամառվա կանաչը բոլորը կապված խուրձեր՝
Տարվող սայլերին սպիտակ եւ կոշտ մորուքով.
Հետո քո գեղեցկության մասին եմ ես հարց տալիս,
Որ դու վատնված ժամանակի հետ, պետք է գնաս,
Քանի որ անուշեղենն ու պերճանքները իրենց անտեսում են,
Եւ մահանում են, հենց որ տեսնում են, ուրիշներն են աճում,

Եւ ոչինչ ընդդեմ Ժամանակի գերանդու չի կարող պաշտպանել․
Բացի սերնդից, որը կընդդիմանա նրան, երբ նա քեզ վերցնի այստեղից:

Գեւորգ Էմին

Երբ ժամացույցն անցավոր կյանքի հաշի՛վն է անում,
Եվ պայծառ օրը՝ սուզվում խավարի մեջ գիշերի,
Երբ մանուշակն աչքիս դեմ թառամո՜ւմ է, չորանո՜ւմ,
Արծաթն՝ իր գույնը խառնում փայլուն ու սև վարսերին.
Երբ մերկանո՜ւմ է քամուց աշնան այն ծառը դեղնած,
Որ շոգ ամռանը հոտի հովանի՜ն էր ստվերոտ,
Դաշտի կանաչը՝ չվո՜ւմ՝ սայլ ու ձիուն բեռնված,
Որպես խոտի խուրձ ու դեզ, որպես օրան ու ծղոտ,
Սիրտս կծկվո՜ւմ է, ցավո՜ւմ, որ դո՛ւ էլ ես անցավոր,
Գեղեցկությո՜ւնը քո թարմ, քո հմա՜յքը տենչալի.
Հեռանո՜ւմ են անուշներն ու սիրունները բոլոր,
Նույնքան արագ, ինչքան նոր սիրունիկներն են գալիս.

Քո միակ հո՛ւյսը՝ ընդդեմ ժամանակի ու մահվան.
Նրանց անզոր դարձնող քո ժառանգո՛րդն է միայն:

Սամվել Մկրտչյան

Երբ հաշվում եմ ես իմ ժամացույցի ժամերը բոլոր
Եւ տեսնում` ինչպես օրն է ընկղմվում մութ գիշերվա մեջ.
Երբ նայում եմ ես մանուշակներին թորշոմ ու մոլոր
Եւ թուխ մազերին, որ արծաթավուն են դառնում անվերջ.
Երբ բարձրաթռիչ ծառերն են զրկվում կանաչ սաղարթից,
Որոնց ստվերին հոտն էր քիչ առատ շոգից ծվարում.
Երբ հավաքելով խուրձեր են շինում ամառվա խոտից,
Ալեւորի պես մի սայլի վրա դնում ու տանում,
Ա՜խ, չքնաղ դեմքդ լցնում է այդժամ սիրտս սարսուռով,
Որ դու էլ մի օր նենգ ժամանակի զոհը  կդառնաս,
Քանզի թե՛ ծաղկունք, թե՛ գեղեցկություն  կմեռնեն շուտով
Եւ այնքան արագ, որքան ծաղկում է ամեն դեռահաս:

Ոչինչ չի փրկվի այս ժամանակի գերանդուց դաժան,
Բայց քո զավակով հավե՛տ  կմնաս հիշվելու արժան:

Մերուժան Հարությունյան

Երբ որ տենում եմ, որ էս ցերեկն էլ դառավ մութ խավար, 
Որ բախտն ուր որ ա – գարուն-ամառվա ճամփեն կփակի,
Որ գանգուրը սև՝ քիչ-քիչ սիպտակում ու թափվում ա վար,
Ասես լսում եմ անողոք զանգը խո´լ ժամանակի:
Երբ հզոր կաղնին, ինչն ըստվերում էր հոտը ոչխարի, 
Դառնում ա տկլոր, չոր ու անըստվեր, անպիտան, անուժ, 
Լրիվ անկարող, որ տեղը տեղին շվաք արարի,
Երբ դեմըս հզոր, սառցակալ գետն ա անշարժ ու անհուշ –
Տենչում եմ ուժգին – մահն ու գերանդին հոգիտ չկանչեն
Ու չհոշոտեն կերպա´րըդ չքնաղ, տե´սքդ հոգեթով:
Գարուն-ամառը, գոռ ու հիասքանչ, հավերժական չեն,
Հերթո´վ են գալի, ու արագ-արագ, մեռնո´ւմ են հերթով:

Ժառա´նգը մենակ ընդդիման կըլնի պողպատին բախտի, 
Որ սուրը հանի ու գոռ պայքարով գերանդուն հաղթի:

Ռուբէն Թարումեան

Երբ որ անցնող ժամերն եմ ես հաշվում,
Տեսնում․ քաջ օրն ընկնում է գարշ գիշեր,
Երբ որ թոշնած մանուշ եմ նկատում,
Եւ սամույրե՝ ձյունին տված վարսեր,
Երբ որ տեսնում եմ անտերեւ ծառեր,
Որոնց ստվերում շոգից փրկվում էր հոտը,
Եւ սայլերին՝ ճերմամորուս խուրձեր`
Որ դեռ երեկ ամռան կանաչ թարմ խոտն էր․
Քո գեղության մասին անվերջ խորհում եմ․
Որ ժամանակն այն նույնպես կջնջի,
Քանզի ամեն պերճանք մի օր մեռնում է,
Եւ նորերին ճամփան իր կզիջի։

Ժամանակի հունձից դու չես փախչի․
Իր հետ սերունդդ լոկ կմարտնչի։

Վարդգես Սուրենյանց

Երբ ժամերն եմ ժամանակի համարում
Եւ պարզ օրը մութ գիշերում խավարեց,
Երբ դիտում եմ ինչպես վարդն է թառամում,
Կամ սեւ ծամիդ ճերմակ ալիք հայտնվեց․
Երբ որ տեսնեմ տերեւաթափ ճկուն ծառ,
Որի ստվերը նոր էր հովվին զով տալիս,
Երբ դաշտերի կանաչ արոտը դալար
Մեռած խուրձեր հանդիսանա աչքերիս —
Այն ժամանակ սիրուն տեսքդ եմ ափսոսում՝
Մի՞թե նրան էլ ժամանակը պիտ տանի՝
Գեղեցկության շնորհքն հավիտյան չէ տեւում
Հինը գնում է տեղը պիտ նորին պատկանի։

Բայց ճար չըկա փըրկըվելու նրա գերընդուց, մի հուզվիլ՝
Դու էլ դրա դեմ ժառանգներով կարող ես միշտ նորոգվիլ։