Աշոտ Ոսկանյան

Աշոտ Ոսկանյան

90

Then hate me when thou wilt, if ever, now
Now while the world is bent my deeds to cross,
Join with the spite of Fortune, make me bow,
And do not drop in for an after-loss.
Ah do not, when my heart has scaped this sorrow,
Come in the rearward of a conquered woe;
Give not a windy night a rainy morrow,
To linger out a purposed overthrow.
If thou wilt leave me, do not leave me last,
When other petty griefs have done their spite,
But in the onset come; so shall I taste
At first the very worst of Fortune's might;

And other strains of woe, which now seem woe,
Compared with loss of thee, will not seem so.

Ուրեմն ատիր, եթե ուզում ես, բայց ատիր հիմա,
Հիմա, երբ աշխարհը ամբողջ ինձ գամել է խաչին,
Բախտիս զայրույթին միացիր, ինձ ծռիր անխնա,
Միայն չդառնաս իմ դեմ սլաքված հարվածը վերջին։
Միայն չսպասես, մինչ սիրտս բուժվի վերքերից բազում,
Որ հետո մի նոր բանակով բզկտես այն իսպառ.
Լքիր ինձ այժմ, եթե ինձանից հեռանալ ես ուզում,
Մի թող գիշերիս հաջորդի այգը` անձրեւից խավար.
Արա ինչ վճռել ես եւ զուր չհապաղես
Մինչ անձկությունները մանր լափում են ինձ ագահ։
Միանգամից խոցիր։ Թող առաջինը գա
Վատթարը ամենից - այդժամ կզգամ ինչպես

Գալիք վշտերս բյուր, որ վիշտ էին թվում,
Քո կորստյան ցավից խամրում են, համրանում։