Շէն-Մահ (Թորգոմ Մանուկյան)

Շէն-Մահ (Թորգոմ Մանուկյան)

1
From fairest creatures we desire increase,
That thereby beauty's Rose might never die,
But as the riper should by time decease,
His tender heir might bear his memory:
But thou, contracted to thine own bright eyes,
Feed'st thy light's flame with self-substantial fuel,
Making a famine where abundance lies,
Thyself thy foe, to thy sweet self too cruel.
Thou that art now the world's fresh ornament
And only herald to the gaudy spring,
Within thine own bud buriest thy content,
And, tender churl, mak'st waste in niggarding:
 
Pity the world, or else this glutton be,
To eat the world's due, by the grave and thee.

Մենք գեղեցիկ էակներէն կ՚ակնկալենք որ բազմանան,
Եւ այդպէսով գեղեցիկին վարդը երբեք որ չը մեռնի․
Հասունացածը եթէ իսկ Ժամանակին պիտ՚ մահանայ,
Ազնըւածին իր ժառանգորդն գոնէ կըրէ յիշատակն իր։
Բայց դուն այսպէս սիրով կապուած քու իսկ պայծառ աչքերուն հետ,
Բոցը լոյսիդ կը հըրահրես քու ինքնութեանըդ քարիւղով, 
Ամէն կողմ սով տարածելով՝ առատութիւն ուր կը տիրէ,
Ինքըդ քեզի դուն թշնամի քաղցր ինքնութեանդ դէմ անգութ։
Եւ հիմա դուն որ աշխարհի նորագույն զարդն ես պաշտելի,
Նախաձայնող, պատգամաբեր գարնան շըքեղ գեղեցկութեան,
Քու իսկ ծիլին մէջ կը թաղես քու ինքնութիւնըդ գոհունակ,
Եւ, սիրազեղ դուն գեղջկուհի, զայն կը վատնես իբրեւ կծծի։

Բայց մեղքըցիր դուն աշխարհին, կամ այլապէս անկուշտն եղիր՝
Լափելու ինչ որ աշխարհին կը պատկանի՝ գերեզմանինդ 
Եւ քու ձեքով։

2

When forty Winters shall besiege thy brow,
And dig deep trenches in thy beauty's field,
Thy youth's proud livery so gazed on now
Will be a tottered weed of small worth held:
Then being asked where all thy beauty lies,
Where all the treasure of thy lusty days,
To say within thine own deep-sunken eyes
Were an all-eating shame, and thriftless praise.
How much more praise deserved thy beauty's use,
If thou couldst answer, 'This fair child of mine
Shall sum my count, and make my old excuse',
Proving his beauty by succession thine.

This were to be new made when thou art old,
And see thy blood warm when thou feel'st it cold.
 

Յօնքդ ու ճակատըդ երբ քառսուն ցուրտ ձըմեռներ պաշարեն,
Գեղեցքկութեանըդ դաշտին մէջ խոր ակօսներ փորելով,
Երիտասարդ պերճանքդ հպարտ, ուր կը յառի ամէն աչք,
Իբրեւ խլեակ մը անարժէք մէկ կողմ պիտի նա նետուի։
Այն ատեն երբ հարցնեն՝ ո՞ւր է գեղեցկութիւնըդ ամբողջ,
Ո՞ւր է նաեւ գանձը աշխոյժ ու կորովի օրերուդ,
Ըսել՝ այնտե՜ղ, թաղուծ մէջն է խոր ընկղմած աչքերուդ,
Պիտի լինէր կրծող ամօթ, եւ անխորհուրդ գովասանք։
Մինչ մեծ գովքի ալ աժանի պիտի դառնար գործածուիլն
Գեղեցկութեանդ, թէ պատասխան տայիր այսպէս․ «Գեղեցիկ 
Զաւակն իմ այս, պիտի հաշիւն իմ փակէ, իմ ծերութեան պատճառով»,
Հաստատելով գեղեցկութիւննն իր՝ իբր ժառանգ քու գեղիդ։

Այսպէս պիտի նորոգուէիր, ծերանայիր երբոր դուն,
Արիւնդ տա՛ք պիտ՚ տեսնէիր՝ երբ զայն դուն պաղ ըզգայիր։